ВАҲДАТИ МИЛЛӢ - АСОСИ ПОЙДОРИИ ҶОМЕА

Ваҳдати миллӣ барои ҳар як миллат сарвати бузург ва неъмати бебаҳо ба ҳисоб меравад. Ҳар вақте ки миллат муттаҳид, ҳамдил ва яксадо бошад, давлат низ қавӣ, пойдор ва шукуфон мегардад. Дар таҷрибаи ҷаҳонӣ, давлатҳое ки тавонистаанд ваҳдати миллиро таъмин намоянд, дар ҳамаи соҳаҳо пешрафт кардаанд. Барои Тоҷикистон — кишвари пас аз ҷанг, барқарории ваҳдати миллӣ як марҳилаи нави ҳаёти сиёсӣ ва иҷтимоии кишварро оғоз бахшид.

Ваҳдати миллӣ — ин пеш аз ҳама иттифоқ ва якпорчагии тамоми табақаҳои ҷомеа мебошад. Он маънои ҳамдилии тамоми гурӯҳҳои этникӣ, мазҳабӣ ва иҷтимоиро дорад, ки дар як қаламрави муштарак зиндагӣ доранд ва барои ободии Ватан талош мекунанд. Ваҳдати миллӣ на танҳо оромии сиёсӣ, балки як ҷаҳонбинӣ ва фарҳанги сулҳомез аст, ки мардумро ба сӯи зиндагии осоишта раҳнамоӣ мекунад.

Пас аз ба даст овардани истиқлол дар соли 1991, Тоҷикистон ба як марҳилаи мураккаб дучор гардид. Нобасомониҳои сиёсӣ, бархӯрди манфиатҳо, надоштани таҷрибаи давлатдорӣ ва омилҳои хориҷӣ сабабгори ҷанги шаҳрвандӣ шуданд, ки аз соли 1992 то соли 1997 идома ёфт. Ин ҷанг беш аз 150 ҳазор қурбонӣ, ҳазорҳо гуреза ва харобии саросариро бо худ овард.

Бо вуҷуди душвориҳо, бо талошҳои пайвастаи роҳбарияти давлат, шахсан Эмомалӣ Раҳмон, гуфтугӯҳо бо гурӯҳҳои мухталиф оғоз шуданд. Ниҳоят, рӯзи 27 июни соли 1997 дар шаҳри Москва Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба имзо расид. Ин сана оғози давраи навини зиндагии тоҷикон гардид ва то имрӯз ҳамчун Рӯзи Ваҳдати миллӣ ҷашн гирифта мешавад.

Ваҳдати миллӣ барои ҳар як давлат чун нафас барои инсон аст. Бидуни он наметавон аз пешрафт, озодӣ, тараққиёти иқтисодӣ ва иҷтимоӣ ҳарф зад. Ваҳдати миллӣ шарти асосии:

таъмин шудани амнияти дохилӣ ва минтақавӣ,

барқарор шудани сохторҳои давлатӣ,

ҷалби сармоя ва рушди иқтисодиёт,

ривоҷи фарҳанг ва забон,

вусъати маориф ва илм,

тақвияти мавқеи Тоҷикистон дар арсаи байналмилалӣ мебошад.

Бе ваҳдат, ҳатто беҳтарин барномаҳо ва стратегияҳои рушд иҷро намешаванд.

Барои нигоҳ доштани ваҳдати миллӣ, амалҳои зерин муҳиманд:

1. Тарбияи насли нав дар рӯҳияи ватандӯстӣ ва ҳамдигарфаҳмӣ;

2. Риояи баробарии ҳуқуқ ва эҳтироми фарҳангии ҳамаи миллату қавмҳо;

3. Мубориза бо ифротгароӣ ва тафриқаандозӣ;

4. Пайгирии сиёсати ошкоро ва одилонаи дохилӣ;

5. Таъмини иштироки ҳама қишрҳо дар ҳаёти сиёсӣ ва иҷтимоии кишвар.

Ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон масъул аст, ки дар таҳкими ваҳдат саҳмгузор бошад. Ин метавонад тавассути:

эҳтироми забон ва фарҳанги миллӣ,

иштирок дар корҳои ҷамъиятӣ,

таблиғи дӯстиву ҳамдилӣ,

тарбияи фарзандон дар рӯҳияи миллатдӯстӣ амалӣ гардад.

Илова бар ин, нақши зиёнрасони шабакаҳои иҷтимоиро низ набояд нодида гирифт. Мубориза бо хабарҳои дурӯғ ва андешаҳои тафриқавӣ вазифаи ҳар як шахси бомаърифат аст.

Ваҳдати миллӣ меваи талхи таҷриба ва таҳаммули халқи тоҷик аст. Ин неъмат ба осонӣ ба даст наомадааст ва бояд бо ҳама восита ҳифз ва тақвият дода шавад. Имрӯз ки Тоҷикистони азиз дар роҳи рушд қарор дорад, мо бояд бо якдигар дӯст бошем, тафриқаро канор гузорем ва бо ҳам як ҷомеаи обод, пешрафта ва сарбаланд бунёд намоем. Ваҳдати миллӣ — заминаи ҳаёти осоишта ва ояндаи дурахшон аст.

Каримов Хушҳол, мудири бахши кадрҳои Литсейи касбии техникии ноҳияи Айнӣ